اهمیت محل استوما
تعیین محل استوما دارای اهمیت زیادی است زیرا هنگامی که استوما در جای مناسب خود قرار نمی گیرد، استفاده از کیسه بسیار دشوار خواهد بود و مشکلاتی را برای بیمار به وجود می آورد.
محل نامناسب استوما موجب نشت محتویات استوما به روی پوست و به دنبال آن آسیب پوستی می گردد.
محل استوما باید حداقل 6-8 سانتیمتر فضای صاف داشته باشد تا چسب پایه کیسه به راحتی بتواند به آن بچسبد. همچنین حتماً باید محل استوما روی عضله رکتوس شکمی تعیین شود.
برای تعیین محل استوما بهتر است بیمار در وضعیت معمولی و راحت بنشیند و پاهای خود را روی زمین دراز کند. در این شرایط خط کمربند به خوبی مشخص میشود. تفکیک خط کمربند از خط دور کمر بسیار مهم است؛ زیرا در اغلب آقایان خط کمربند چند سانتیمتر پائینتر از خط دور کمر قرار دارد. مزیت تعبیه استوما زیر خط کمربند این است که محتویات آن به راحتی به داخل کیسه تخلیه میشود و لباس زیر میتواند از کیسه حمایت و تا حدودی وزن آن را تحمل کند. بعد از تعیین خط کمربند و علامت زدن آن با یک ماژیک غیر ثابت، نوبت به تعیین وضعیت عضله راست شکمی میرسد. برای این کار بیمار روی میز یا تخت صافی دراز میکشد. سپس سر و شانههای خود را روی میز بلند میکند. در این حالت با لمس شکم میتوان عضله رکتوس را احساس کرد. در بیماران لاغر، این عضله اغلب قابل دیدن است. اگر استوما روی عضله رکتوس تعیین محل شود، امکان بروزفتق بعد از جراحی کاهش مییابد.
در مرحله بعد در حالت نشسته، چین و چروکهای شکمی بیمار بررسی میشود. سپس بهتر است بیمار به جلو خم شود. بهتر است استوما روی سطح صافی قرار بگیرد و از چین و چروکهای شکمی و برجستگیهای استخوانی به دور باشد.
به طورمعمول ترجیح داده میشود استوما در ستیغ یا راس چین شکمی قرار بگیرد. این ناحیه در جریان افزایش یا کاهش وزن تغییر نمیکند و بیمار به راحتی آن را مشاهده میکند. میتوان حداقل 2 محل برای بیمار تعیین نمود که معمولا به صورت قرینه انتخاب می شود تا در صورتی که حین جراحی یکی از این محلها دچار اشکال شد، جراح بتواند از محل تعیین شده بعدی استفاده کند.