innerbanner

روش تعیین محل کردن استوما

اهمیت محل استوما

 

تعیین محل استوما دارای اهمیت زیادی است زیرا هنگامی که استوما در جای مناسب خود قرار نمی‏ گیرد، استفاده از کیسه بسیار دشوار خواهد بود و مشکلاتی را برای بیمار به وجود می آورد.

محل نامناسب استوما موجب نشت محتویات استوما به روی پوست و به دنبال آن آسیب پوستی می‏ گردد. 

 

محل استوما باید حداقل 6-8  سانتی‏متر فضای صاف داشته باشد تا چسب پایه کیسه به راحتی بتواند به آن بچسبد. هم‏چنین حتماً باید محل استوما روی عضله رکتوس شکمی تعیین شود.

 

برای تعیین محل استوما بهتر است بیمار در وضعیت معمولی و راحت بنشیند و پاهای خود را روی زمین دراز کند. در این شرایط خط کمربند به خوبی مشخص می‏شود. تفکیک خط کمربند از خط دور کمر بسیار مهم است؛ زیرا در اغلب آقایان خط کمربند چند سانتی‏متر پائین‏تر از خط دور کمر قرار دارد. مزیت تعبیه استوما زیر خط کمربند این است که محتویات آن به راحتی به داخل کیسه تخلیه می‏شود و لباس زیر می‏تواند از کیسه حمایت و تا حدودی وزن آن را تحمل کند. بعد از تعیین خط کمربند و علامت زدن آن با یک ماژیک غیر ثابت، نوبت به تعیین وضعیت عضله راست شکمی می‏رسد. برای این کار بیمار روی میز یا تخت صافی دراز می‏کشد. سپس سر و شانه‏های خود را روی میز بلند می‏کند. در این حالت با لمس شکم می‏توان عضله رکتوس را احساس کرد. در بیماران لاغر، این عضله اغلب قابل دیدن است. اگر استوما روی عضله رکتوس تعیین محل شود، امکان بروزفتق بعد از جراحی کاهش می‏یابد.

 

در مرحله بعد در حالت نشسته، چین و چروک‏های شکمی بیمار بررسی می‏شود. سپس بهتر است بیمار به جلو خم شود. بهتر است استوما روی سطح صافی قرار بگیرد و از چین و چروک‏های شکمی و برجستگی‏های استخوانی به دور باشد.

 

به طورمعمول ترجیح داده می‏شود استوما در ستیغ یا راس چین شکمی قرار بگیرد. این ناحیه در جریان افزایش یا کاهش وزن تغییر نمی‏کند و بیمار به راحتی آن را مشاهده می‏کند. می‏توان حداقل 2 محل برای بیمار تعیین نمود که معمولا به صورت قرینه انتخاب می شود  تا در صورتی که حین جراحی یکی از این محل‏ها دچار اشکال شد، جراح بتواند از محل تعیین شده بعدی استفاده کند.